Από πάντα

Αποικία Κοχυλιών

Αποικία Κοχυλιών

Η βροχή σχεδιάζει σχήματα

που ψάχνουνε το κενό τους

κι επιδεινώνει τη μάχη των ημερών

με την αγωνία της νύχτας.

Αντέχεις στη δοκιμασία,

σημάδεψε τα κομψά πόδια σου,

ως τους ανεμοδείχτες σκαρφαλώνανε

για εντελβάϊς.

Κι ο πόνος,

τι αγκάθι αιχμηρό βγάζει από το άνθος του,

τι δηλητήριο εκτοξεύει από το στόμα του.

Οι ημέρες φεύγουνε - φεύγουνε

κατά την άνοιξη,

με γύψινα φτερά τα χελιδόνια της

δεν καθρεφτίζονται στον αγέρα.

Και η μεγάλη πλατεία της Σελήνης

κρύσταλλο σκοτεινό

από τις παραμορφωμένες ημέρες.

Μόνον οι λέξεις σου,

αποικία κοχυλιών από ασήμι και φως

στο βυθό της καρδιάς μου αρμενίζουν.

Από την Συλλογή Αποικία Κοχυλιών 

Σταθμός Victoria

Σταθμός Victoria

Ανάμεσα στο κίτρινο των τραμ

με τα πολυφωνικά καναρινί τραγούδια,

στο πράσινο των φαναριών,

που εξαπολύει σμήνη επιθυμίας, 

το τραίνο κουβαλάει ανάσες καθημερινές 

στο σταθμό Victoria.

Οι μορφές αδιάφορες

κι ο άγγελος της φωτιάς να ψιθυρίζει:

να θυμάσαι, να θυμάσαι το πράσινο.

Εκεί κάτω,

στις όχθες των υπόγειων διαδρομών

με πόσον κόπο

η έλλειψη σε φως μεταλλάσσεται.

Κραδασμός ελεύθερος από κανόνες υποταγμένους

στο ανέκφραστο του σώματος.

Με απλωμένες τις ρίζες σου

σε άλλον τόπο

θ` ανθίζεις στον πυρετό ύλης ορισμένης.

Από την Συλλογή Αποικία Κοχυλιών