΄Αλλοι σε είπαν

΄Αλλοι σε είπαν

Άλλοι σε είπαν ρήγα, άλλοι ραγιά

εγώ θα σε πω ελεύθερο, ατίθασο παραμυθά,

κυρίαρχε ελληνικέ λαέ.

Άλλοι σε είπαν πρωτοπόρο του πολιτισμού,

εγώ θα σε πω πηγή του καλού και του κακού για τον εαυτό σου.

΄Αλλοι σε είπανε σπουδαίο νομοθέτη,

μα εγώ θα σε πω ατομιστή συμφεροντολόγο.

Ευκολόπιστε λαέ, που δεν λογαριάζεις

το συμφέρον της ολότητάς σου

αφού κι εσύ αποτελείς συστατικό δικό της,

οδοιπορείς αργά προς το καλό

μα είσαι πρωταγωνιστής στον κατήφορο.

Δεν φοβάσαι τον θάνατο,

διψάς για αιώνιες αξίες,

συγκρούεσαι συνεχώς με τον συνοδοιπόρο σου,

κι η τάση υπεροχής που έχεις

στην αυτοκαταστροφή σε οδηγεί.

Κυρίαρχε εσύ λαέ, ευνουχισμένε, εξαθλιωμένε,

που προσπαθείς να διασώσεις

την τιμή και την αξιοπρέπειά σου,

μάζεψε τα κομμάτια της συντριβής σου,

σταμάτα ν’ απλώνεις το χέρι σου για ελεημοσύνη.

Οριοθέτησε με σύνεση τα χνάρια σου

πάνω στην ανελέητη άμμο των καιρών μας,

κλείσε τ’αυτιά σου στις προκλητικές Σειρήνες που σε απειλούν.

Πάτα γερά στα πόδια σου

ορθώνοντας την πίστη στον εαυτό σου.

Γιέ του Διόνυσου και της παράδοσης εσύ

και άξιε αφέντη της φιλοτιμίας,

μάθε από τα λάθη σου

και ξεκίνα μέσα από την μαύρη αυγή

ν’ανοίγεις μονοπάτια που οδηγούν σε ξέφωτα.

Σάββατο 18 Ιούλη 2015

ώρα 10’ το πρωί

Μελίτα Τόκα Καραχάλιου

Δεν αρνηθήκαμε

Δεν αρνηθήκαμε

Η αξιοπρέπειά μας κουρέλι σε παζάρια διεθνή.

Δεν αρνηθήκαμε τα τραγικά μας λάθη.

Ζήσαμε σαν τον πεύκο

που μεγαλώνει αργά πίνοντας νερό αλμυρό,

που χύνει τα δάκρυά του σε κάθε τσεκουριά.

Οι ρίζες μας βαθειές στο χώμα των αιώνων,

κραυγές καθάριες,

διαλύουνε του κεραυνού την απειλή.

Δεν αρνηθήκαμε τα λάθη μας.

Μόνον

την ευτέλεια αρνιόμαστε

στα νύχια άπληστων τοκογλύφων.

Σάββατο 1 Οκτώβρη 2011 ώρα 9" το βράδυ

Μελίτα Τόκα Καραχάλιου 

Αντιστέκομαι σημαίνει υπάρχω

Αντιστέκομαι σημαίνει υπάρχω

"Μια κι έχουνε νοιώσει το φως

θα' ναι μήπως δυνατό να νυχτώσει απόψε"

Paul Eluard: Στην καρδιά του Αυγούστου

Γη πράσινη σαν λιβάδι

γη γαλάζια σαν θάλασσα

γη κόκκινη σαν φωτιά,

που δεν σ' αφήνει να τραγουδήσεις.

Μέσα από τις φλόγες ξεπηδά

η αδικία, η εκμετάλλευση, η απόγνωση

για τους αθώους της γης,

που πιστεύουνε στο φως,

στη ζωή που βγάζει μπουμπούκια.

Υπάρχουνε λαοί απελπισμένοι,

χάσανε την πίστη στον εαυτό τους,

η εξαθλίωση τους απειλεί,

ο φόβος της εξόντωσης.

Ξέχασαν τον έρωτα για την λευτεριά,

το καρδιορίζωμα στη γη τους

που είναι πιο οδυνηρό κι απ' τους εχθρούς

κι από την κάθε καταπίεση.

Γιατί αντιστέκομαι σημαίνει υπάρχω.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2014, ώρα 12 το μεσημέρι.

Εμείς

Εμείς

Θα’ρθει η στιγμή που σαν σκιά αστραπής

θα φυσήξει o άνεμος της τιμωρίας

κι οι ένοχοι θα πληρώσουν.

Το βεβαιώνει η ευθεία τροχιά της Ιστορίας.

Από του χρόνου την καρδιά

που ηχεί μέσα στον εμπαιγμό της ατέλειωτης αθλιότητας θα φυτρώσει το αγαθό της λύτρωσης,

σ' αυτόν τον τόπο τον αιώνιο,

στα συστατικά του περιελάμβανε

τόπους μελλοντικούς,

σ' αυτόν τον τόπο που ο ήλιος του

μέσα απ' τα αποκαΐδια του ανατέλλει.

“Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο δολοφόνος,

συγχέει τους νεκρούς με τους ζωντανούς”*

από την καταρράκωσή του το φως

θα ξαναγεννηθεί όμοια με τη συγκίνηση

που φτεροκοπά μέσα στον εκτυφλωτικό ήλιο.

Οι ψυχές μας θ' απλωθούνε σαν τη θάλασσα,

θα λατρέψουμε ξανά αυγές παρθένες,

όπως όταν από μιάν αυγή αργόσυρτη

γεννιέται η αγάπη,

εμείς, τα πλάσματα της θύελλας.

Επειδή οι άνθρωποι έχουν ανάγκη

να σμίγουν μεταξύ τους στο καφενείο ή στην ταβέρνα

για να ζεσταθεί η ψυχή τους,

ν' αφουγκράζονται την αλήθεια,

να βρίσκουν τη δύναμη να παλεύουν,

να ελπίζουν ν' αλλάξουνε τον κόσμο.

Από τη δίνη της παραπλάνησης,

από το κατακάθι της λάσπης

θ' αναστηθούμε.

* “Η τελευταία νύχτα” ποίηση και αλήθεια , Paul Eluard

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

ώρα 11 το πρωί.

Κάθε ημέρα

Κάθε ημέρα

Κάθε ημέρα το αύριο πνιγέται

σε μία απειλή κυριαρχίας,

που ματώνει ύπουλα τον τόπο.

Μία απειλή με φωνή εξουσίας

πάνω από πολιτείες χυμάει,

φουντώνει σε καλλιέργειες,

σε δάση και βουνοκορφές εξαπλώνεται,

καίει της θάλασσας τα σωθικά.

Σ’ έναν κόσμο

που μας αιχμαλώτισε βήμα – βήμα,

έρπουμε πάνω σε ερείπια μέσα στην τέφρα.

Πίσω από τη γύμνια ανάλγητων ημερών,

κενοί σαν όστρακα χωρίς περιεχόμενο,

μα διψασμένοι για πίστη στον εαυτό μας,

βαραίνουμε σαν πέτρες βαθιά μέσα σε έλη,

σαν ίσκιος που χάνεται σε σύννεφα απειλητικά.

Παρασκευή 27/2/2015 11 το πρωί 

Και επιτέλους

Και επιτέλους

Και ας αναλογιστούμε επιτέλους,
ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί,

την εκπάγλου ομορφιάς υπόσταση σου 
το βλέμμα σου χωρίς σκιές,
μέσα του ανάβει η περηφάνια,
τα φθαρμένα ρούχα που φορούν οι αθώοι,
την ελπίδα που ενταφιάστηκε
στην εκμετάλλευση των αδυνάτων,
τους νεκρούς που μαρτύρησαν
γιατί δεν δέχτηκαν την υποδούλωση,
το αίμα από χρώματα κι ευωδιές
που κυκλοφορεί στις φλέβες σου
και ας ομονοήσουμε.


Για να λάμψει από την στάχτη
το φως που γελάει στον ουρανό μας,

για ν' αναπνεύσουμε πάλι τον αέρα
που μιλά στις καρδιές μας,
που γονιμοποιεί την πίστη των ανθρώπων στον εαυτό τους.

Μελίτα Τόκα Καραχάλιου

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015 

Διακοπές στο κρεβάτι

Διακοπές στο κρεβάτι

“τώρα γίνομαι στουπί στο μεθύσι

από Σύμπαν”

G. Ungaretti : “ η όμορφη νύχτα”

Ν’ αφήνεις τα επίγεια

με την βαθιά ματιά σου,

ν’ ατενίζεις τον καταγάλανο ουρανό,

που δεν ξέρεις από πού αρχίζει

και πού τελειώνει.

Άκακος κι ανήμπορος να υπάρχεις,

ν’ αναπνέεις πάνω σε βράχο μοναχικό,

που γλίστρησε απ’ την αρμονική

αγκαλιά του σύμπαντος.

Βράχος μοναδικός,

σαν γυναίκα κακοπαντρεμένη μοιάζει,

που με ξέπλεκα μαλλιά

μπερδεύτηκε με την ανθρώπινη κοπριά,

κολυμπά μες στην ασέβεια της ομορφιάς της,

στην ευτέλεια και τη σήψη,

στη χυδαία ασυδοσία.

Κι εσύ, ανάσα την ανάσα, χωρίς ιστία,

ν΄ απολαμβάνεις διακοπές στο κρεβάτι σου.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014 10 το πρωί.

Τραγούδι για την πόλη

Τραγούδι για την πόλη

“Πόλη παγωμένη με όμοιες γωνίες»

Paul Eluard: “ Κριτική της ποίησης»

Πόλη από ανθρώπους αδειανή

με κτήρια αποστεωμένα,

όμοια με δένδρα αποξηραμένα, δίχως χυμό,

μοιάζουνε με φαντάσματα,

με αρχαίο τάφο συλημένο.

Πόλη σαν κέλυφος αυγού

χωρίς το περιεχόμενό του,

θυμητάρι μιας άλλης εποχής.

Δρόμοι με αντανακλάσεις καυτές,

σαν πληγές αλήθειας

ερεθίζουν, εξάπτουν το δέρμα της ημέρας,

επιβάλλουν την προστασία της δροσιάς.

Μια ερημιά που όλο φουντώνει,

απλώνεται παντού,

κρεμασμένη στην καρδιά του Ιούλη.

Μόνον οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου

γνέφουνε για συντροφιά

Εκεί, πλάι στης θάλασσας το γαλάζιο.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014 ώρα 3 το μεσημέρι.

Μελίτα Τόκα Καραχάλιου

ΚΑΛΕΣΜΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ

Θυμάσαι το σφύριγμα του καραβιού κάθε πρωί;
Πως έσκιζε την αχνιστή ησυχία κι έψαχνε ανυπόμονα
να μας εύρει;
Κάλεσμα ζωής έλεγες.
Τρύπαγε αόρατα τους τοίχους
και κάθονταν προκλητικά
πότε πάνω στο μπουκαλάκι με το ινδιάνικο άρωμα
πούχες τοποθετημένο στην τουαλέτα σου
πότε πάνω στις κινέζικες βελόνες
μ' αυτές στόλιζες τα μαλλιά σου.


Άλλοτε πάλι κι'  αυτό γινότανε τις περισσότερες φορές
θρονιάζονταν μέσα στον καθρέφτη.
Προσπαθώντας τότε να τον καθαρίσεις
έβλεπες τον εαυτό σου να μεταμορφώνεται
σ' ένα αιχμηρό ερωτηματικό 


Από την Συλλογή Περιπλανήσεις 

ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ JOHN

ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ JOHN

Ο John με τα χαμηλωμένα μάτια
κάθονταν στο cafe - bar
πλάι στον κάλαθο των αχρήστων
Έψαξε μια
δυο
τρεις φορές
μια
δυο
τρεις φορές
μια
δυο
τρεις ελπίδες αδειανές
στον κάλαθο των αχρήστων


ΟJohn με τα χαμηλωμένα μάτια
περίμενε στο metro
μαζεύοντας γόπες απ' τους περαστικούς
μια ρουφηξιά - ένας λυγμός
δύο ρουφηξιές - ένας καϋμός
τρεις ρουφηξιές - έχει ο θεός

Όταν ξανάδα τον John, καθότανε
θυμάμαι, στη γωνιά του δρόμου
και με γυάλινα μάτια κοίταγε - τι περίεργο -
τον ουρανό.

Ω! John, Γιάννη, Jean,
πόσο ευτυχισμένα ήτανε τα μάτια σου. 

Από την Συλλογή Περιπλανήσεις 

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΑΓΥΡΤΙΣΣΑ

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΑΓΥΡΤΙΣΣΑ

                               Με κρασί με ποίηση ή μ' αρετή διαλέχτε

                                               Όμως μεθάτε

                                               Ch. Baudelaire: Μεθάτε

Ψυχή μου αγύρτισσα
τα πράσινα που πόθησες ταξίδια
τα ματωμένα σου όνειρα άλλη μια φορά
- απ' τ' αλμυρό κρασί μεθυσμένα-
χορό εστήσανε στο μενεξεδί της αμμουδιάς αλώνι


Ψυχή μου αγύρτισσα
τα σφαλιστά που λάτρεψες κοχύλια
ακόμα μια φορά το γλαροπούλι είδες
στις θαλασσένιες κοτσίδες ανάμεσα
να ξεδιπλώνει τη χαρά του


Ψυχή μου
των γαλαζένιων πόντων ζηλεύτρα
τον ισκιωμένο ορίζοντα γιατί δε σπας;


Από την Συλλογή Περιπλανήσεις

Από πάντα

Αποικία Κοχυλιών

Αποικία Κοχυλιών

Η βροχή σχεδιάζει σχήματα

που ψάχνουνε το κενό τους

κι επιδεινώνει τη μάχη των ημερών

με την αγωνία της νύχτας.

Αντέχεις στη δοκιμασία,

σημάδεψε τα κομψά πόδια σου,

ως τους ανεμοδείχτες σκαρφαλώνανε

για εντελβάϊς.

Κι ο πόνος,

τι αγκάθι αιχμηρό βγάζει από το άνθος του,

τι δηλητήριο εκτοξεύει από το στόμα του.

Οι ημέρες φεύγουνε - φεύγουνε

κατά την άνοιξη,

με γύψινα φτερά τα χελιδόνια της

δεν καθρεφτίζονται στον αγέρα.

Και η μεγάλη πλατεία της Σελήνης

κρύσταλλο σκοτεινό

από τις παραμορφωμένες ημέρες.

Μόνον οι λέξεις σου,

αποικία κοχυλιών από ασήμι και φως

στο βυθό της καρδιάς μου αρμενίζουν.

Από την Συλλογή Αποικία Κοχυλιών 

Σταθμός Victoria

Σταθμός Victoria

Ανάμεσα στο κίτρινο των τραμ

με τα πολυφωνικά καναρινί τραγούδια,

στο πράσινο των φαναριών,

που εξαπολύει σμήνη επιθυμίας, 

το τραίνο κουβαλάει ανάσες καθημερινές 

στο σταθμό Victoria.

Οι μορφές αδιάφορες

κι ο άγγελος της φωτιάς να ψιθυρίζει:

να θυμάσαι, να θυμάσαι το πράσινο.

Εκεί κάτω,

στις όχθες των υπόγειων διαδρομών

με πόσον κόπο

η έλλειψη σε φως μεταλλάσσεται.

Κραδασμός ελεύθερος από κανόνες υποταγμένους

στο ανέκφραστο του σώματος.

Με απλωμένες τις ρίζες σου

σε άλλον τόπο

θ` ανθίζεις στον πυρετό ύλης ορισμένης.

Από την Συλλογή Αποικία Κοχυλιών